რუსულის გაკვეთილები

სკოლა რომ არ და რატომ არ მიყვარდა, ხმამაღლა ვთქვი. ასევე ხმამაღლა, ანდა რა საჭიროა ეს ხმამაღლობა და ტრაფარეტულობა, ფინჯან ჩაისთან (ან ყავასთან. მე პირადად, ჩაი მირჩევნია) დავსხდეთ და გავიხსენებ რაღაცებს. ისე, ბოლო დროს სულ გახსენებებზე ვარ გადასული და ასაკის ბრალია ვითომ?

პირველი, რაც რუსულის გაკვეთილებიდან მახსენდება დიდი, რიჟა ქალია, ქართულად რომ ძლივს ლაპარაკობდა. ჭარბწონიანი არ იყო, მაგრამ მსხვილი მაჯები და კოჭები ჰქონდა და ლოგიკური იყო შიში, ის ხელი არ მოგხვედროდა. ცემა თუ იცოდა, არ მახსოვს, გულახდილად რომ ვთქვათ. ან მისი ხელების მაშინ მეშინოდა თუ ახლა შემეშინდა. მაგრამ მახსოვს, რომ მთელ სკოლაში ყველაზე პატარა ოთახში გვიტარებდა გაკვეთილებს და ბავშვის ველოსიპედით მოსეირნე დიდს ჰგავდა.

раз, два, три, четыре, пять, вышел зайчик погулять.

Вдруг охотник выбегает, прямо в зайчика стреляет,

Пиф-паф - ой-ё-ёй... Умирает зайчик мой...

გვასწავლიდა ამ ლექსს და მთელ სცენას პანტომიმით აფორმებდა თან. აი იმ ფილმში რომ არის „ვხედაავ მეცხვარეეეს, ჯოხით მხარზედააა...“ და ა.შ.

ლექსს დასასრული ბედნიერი ჰქონდა. კურდღელმა თქვა, სიკვდილი არ მინდაო, ადგა და გაიქცა. მერე მელა გამოვიდა საიდანღაც, მონადირემ ის მოკლა და... ისე, სკოლის სახელმძღვანელოებს ცხოველთა დაცვის ორგანიზაციები თუ კითხულობენ ხოლმე?

მაგრამ ყველაზე მეტად ამ ეპიზოდიდან დიდი რიჟა მასწავლებლის პანტომიმა დაამახსოვრდა. 

სხვა კლასებში სხვა მასწავლებელი გვყავდა და ერთი მოთხრობა გამახსენდა ამ ბოლო დროს. ერთი ბიჭი სახლშია. მისი მეგობარი თუ ძმა მოდის შინ და დივანზე ქუდი დააგდო და გაბრაზებულმა (თუ დანანებით თუ რაღაც ასეთი მძაფრსიუჟეტიანი შესავალი ჰქონდა) თქვა: „დავკარგე“. მერე პირველი ჩაეძია, რა დაკარგეო და საოცრად პათეტიური გაგრძელება ჰქონდა მოთხრობას, я потерял день. და მერე იმ ასაკის ბიჭისთვის სრულიად შეუფერებელი და იდეაში სკოლის მოსწავლეებისთვის დიდაქტიკური მიზნით გათვლილი ტექსტი მოსდევდა, რომ ვერაფერი სასარგებლო გააკეთა იმ დღეს და ფაქტობრივ, დაკარგულია ის დღე და ვეღარაფრით აანაზღაურებს და სხვ. 

მაშინ ერთადერთი ის შედეგი ჰქონდა ამ მოთხრობას, რომ ამხელა ტექსტის რუსულად სწავლაზე ვიტანჯე და კიდევ ერთხელ მივხვდი, რომ არ მიყვარდა სკოლა.

ბოლო დროს კი ხშირად მახსენდება „я потерял день“ და იქნებ არც ისე უაზრობა იყო იმ ასაკში რომ ის მოთხრობა წამაკითხეს-მეთქი. თუმცა დროის კარგვას ხელგაშლილად განვაგრძობ და საკუთარ ასაკზეც ვფიქრობ ხოლმე საღამოობით (კიდევ კარგი, ყოველ საღამოს არა).

 

უფრო მაღალ კლასებში კიდევ სხვა მასწავლებელი გვყავდა, თეთრთმიანი, ასაკიანი, ცოტა ფუმფულა და რაღაცნაირად კეთილი. მისი რუსული გამოთქმა სხვა მასწავლებლებზე მეტად მომწონდა. ერთხელ რაღაც მოთხრობა იყო დათოვლილ ეზოზე, დაკეტილ ჭიშკარზე, ლოდინზე და ა.შ. მგონი, რომელიღაც ნაწარმოებიდან იყო ამონარიდი. მე რაღაც გამოვიცანი, ნაფეხურებთან იყო დაკავშირებული და მახსოვს, მერე დამიძახა და მითხრა, у тебя очень аналитический ум. трудно будет жить. ეს ფრაზა ძალიან ხშირად მახსენდება.

რა მიზანი ჰქონდა ამ ყველაფრის მოყოლას? არ მახსოვს.

ვიცი, რომ ისიც გავიფიქრე, მეხსენებინა ეპიზოდი ერთი ძველი მულტფილმიდან. ალისა რომ ტყეში ვარდისფერ გზაზე მიდის და ვიღაცები მის წინაც და უკანაც რომ წაშლიან ბილიკს. 

კიდევ იმის მოყოლას ვაპირებდი, ზაფხულობით თან არ მიმქონდა წიგნები. ბებიას ძმის სახლში კარგი ბიბლიოთეკა იყო და იქ ვიპოვიდი რამეს. ჩვენ ყველანი დროებით ჩავდიოდით და ამიტომ ყველა იმ ბიბლიოთეკით ვსარგებლობდით. მე საშინლად მიყვარდა იმ წიგნებში ჩაძვრომა, რომლებსაც სხვები ირჩევდნენ. გადავდებდი გვერდით ჩემს გამოტანილ წიგნს და სხვისი წიგნის კითხვას ვიწყებდი.

ზოგს ყდა არ ჰქონდა, ზოგს პირველი ფურცლები, მაგრამ ეს უფრო მომწონდა.

ერთხელ პატარა გადავაწყდი „კაზანოვას“. შუაში გადავშალე და დავიწყე კითხვა. მეზობლის ქალმა იმ დროს გამოიარა, როდესაც მთავარი გმირი ორი დის შუაში ჩაწვა. პატარა კი ვიყავი, მაგრამ იმდენს ვხვდებოდი, რომ რაღაც „უკადრებელს“ აპირებდა. ამიტომ, როდესაც მკითხა, რას კითხულობო და „კაზანოვას“ მაგივრად „კრაზანა“ გაიგონა, რაღაცნაირად მომეშვა გულზე. 

როგორ გგონია, გადამფრენი წიგნებიც არსებობენ?