ჰიუსტონ, პრობლემა გვაქვს

მწერალი რომ ვყოფილიყავი, აბსურდული პროზა ძირითადი ჟანრი იქნებოდა ჩემთვის.
აბსურდულ-სარკასტულ-სატირულ-მეტაფორულ-რეალისტური ნაზავი.
თუმცა უმეტესობა ფანტასტიკად აღიქვამდა, ალბათ.
დავწერდი წიგნს გამოგონილ ქალაქზე, რომელიც ასევე გამოგონილ ქვეყანაში არსებობს და სადაც ცხოვრობენ ადამიანები, რომლებიც ძირითადად ორ ჯგუფად იყოფიან: ისინი, ვინც კადელთან დგას, სახით კედლისკენ, შუბლით კედელზე მიყრდნობილი და "იცის", რომ ყველაფერი კარგადაა,

ჭრელი პოსტი

როგორც აღმოჩნდა, ჩაიც და წიგნებიც იწვევენ შეჩვევას.

უფრო მეტიც, მიჯაჭვულობას. 

არადა, ერთ დროს უნალექო ყავა იყო სასმელი და ნალექიანი ყავა საჭმელი ჩემთვის მთელი დღის მანძილზე ხოლმე. 

როდის და როგორ გადავერთე ჩაიზე, არ ვიცი. 

თუმცა, ფაქტია, რომ დილიდან უხასიათოდ ვიყავი, რადგან ჩაი არ მქონდა.