ამბავი ერთი დღისა და ერთი წიგნისა. წამკითხველი

ზოგჯერ კონკრეტული ფიქრი იმის მიხედვით გახსენდება, სადაც ჩაიარე ამ ფიქრის დროს ან რაც დაინახე.
წუხელ შინ რომ ვბრუნდებოდი, ვიწრო ქუჩით გადავედი, სადაც ლამპიონი საკმაოდ მგრძნობიარეა, მიახლოებისას ინთება, სხვა მხრივ მყუდროდ ჩაბნელებული ქუჩაა

„ანგელოზების აჯანყება“. ნაწილი მეოთხე. რისი წაკითხვა შეიძლება წიგნში ანუ მცირე კატალოგი

ადრეც არაერთხელ აღმინიშნავს, რომ არ მიყვარს, როდესაც მხატვრული ნაწარმოები ენციკლოპედიას ემსგავსება ან პუბლიცისტურ წერილს. ხშირად ვღიზიანდები, როდესაც ავტორს ეტყობა, რომ მიღებული ინფორმაციის გადმოცემა მალევე დაუწყია, დალექვა და დაღვინება არ დაუცლია და სახელმძღვანელოს კითხულობ თუ მხატვრულ ნაწარმოებს, ვერ გაარჩევ. ყველაფერი ზედაპირზე დევს, დასკვნაც, ავტორს სუბიექტური აზრიც და დაფიქრებას არც გაცდის.

"ანგელოზების აჯანყება". ნაწილი მესამე. ვინ არიან ღმერთი და სატანა?

ვინ არიან ღმერთი და სატანა „ანგელოზების აჯანყებაში“?

ზევსი

ღმერთი ზევსია, მეხთამპყრობელი. ის, ვისაც სამყარო არ შეუქმნია, არამედ უკვე შექმნილი სამყაროს ტახტზე დაჯდა სამართავად მას მერე, რაც დედის დახმარებით მამას დაატოვებინა ტახტი, თუმცა მანამდე მამა ცდილობდა მის განადგურებას, რადგან თვითონ მანაც ასეთი გზით მოიპოვა ტახტი საკუთარი მამისგან და შესაბამისად შიშობდა, ჩემი ძეც ასევე მომექცევაო.

"ანგელოზების აჯანყება". ნაწილი მეორე. საღერღელის აშლა

გულწრფელად დავისხი ჩაი, მივუჯექი სამუშაო მაგიდას და დილიდან აქტიურად ვაპირებდი მუშაობას... ერთი-ორ ბლოგს გადავხედე, ელ.ფოსტა შევამოწმე, ბლოგი და ფეისბუქი შევამოწმე, ოჩოპინტრეს ბოლო პოსტი თუ ვინმემ წაიკითხა მეთქი.

სამუშაოს ნაცვლად ახალი ბლოგპოსტის წერა დავიწყე.

"ანგელოზების აჯანყება" ნაწილი პირველი. კერპების მსხვრევა

ზაფხულის ცხელი დღეები ბავშვობას მახსენებს. იმ პერიოდს, ბებია რომ ხელს მოგვხვევდა შვილიშვილებს და სოფელში მივდიოდით. შუადღის სიცხის დროს ვერც სახლში გაჩერდებოდი, თამაშის თავიც ნაკლებად გვქონდა და ყველანი კაკლის ხეების და თხილის ბუჩქების ჩრდილში ვიკრიბებოდით. ჩამოგვქონდა სკამ-ლოგინები, „ლეჟანკები“ (ვერაფრით ვურჩევ ქართულ სახელს), ტახტების გადასაფარებლები, პლედები, გავშლიდით ძირს და ზოგი თვლემდა, უმეტესობა წიგნებს ვკითხულობდით.