ჩემი და დოსტოევსკის ნაცნობობა ცუდად დაიწყო.
ადრე რომელიღაც პოსტში ვყვებოდი, მგონი.
რამდენი წლის ვიყავი, არ მახსოვს, მაგრამ ჩემი უმცროსი ძმა უკვე თავისი სურვილით მოაცუხცუხებდა თბილისიდან სოფელში ზაფხულში წასაკითხ წიგნებს.
ანუ არც პატარა ვიყავი.
სკოლა დამთავრებული ალბათ არ მქონდა, ან სადღაც ახლომახლო პერიოდი იქნებოდა.
მე "იდიოტი" წავიღე.
ჩემი შინაგანი ტემპი, განწყობა, სისხლის ჩქეფის რიტმი და გულის ცემის ამპლიტუდა საერთოდ არ დაემთხვა დუნე, გაწელილ და როგორც მაშინ აღვიქვი წუწუნით სავსე რომანს.
შუამდეც ვერ მივედი.
მრავალი წელი გავიდა და დღემდე აღარ მიხლია ხელი "იდიოტისთვის".
