ზოგს ისეთი ხასიათი აქვს, ონანიზმითაც ვერ დაკავდება,
თუკი არ იცის, რომ ვიღაც უთვალთვალებს მაინც.
არ ვიცი, რატომ გამახსენდა ან ამეკვიატა ახლა ეს.
„დიდი გეტსბი“ ადრე წავიკითხე, შეიძლება ითქვას, ბავშვი
ვიყავი (თუ საერთოდ ვიყავი ბავშვი ოდესმე).
მახსოვს, რომ მის მხარეს ვიყავი. მახსოვს, რომ უსამართლობისგან
გული დამეწვა და ნერვები მომეშალა ბოლოს.
ახლახანს გადავიმეორე.
რა თქმა უნდა, რაღცები სხვანაირად აღვიქვი, ანუ უფრო
მძაფრად.
ისევ მის მხარეს ვიყავი.
ისევ დამეწვა გული და ნერვები მომეშალა იმის გამო, რომ
ზედმეტად ბევრი რეალობაა, ზედმეტად ბევრი სიმართლეა. რომ ერთი და ორი რამის შეცვლა
კი არა, ყველას და ყველაფრის შეცვლა მოგინდება, ან არც.
ბოლო დღეებია ვფიქრობ, როდესაც იმ რეალობას ვერ ცვლი,
რომელიც არ მოგწონს, ალბათ რეალობა იწყებს შენს შეცვლას.
ეს მაინც შევაჩერო.
გეტსბისთან დაკავშირებით არ მიფიქრია ეს.
გეტსბისთან დაკავშირებით ვიფიქრე:
1.
იგავ-არაკი რომ იყოს და ვინმეს ჰკითხო, რა არის მისი
მორალი, ნეტა თუ გამოიცნობ ადამიანის ხასიათს პასუხის მიხედვით?
2.
ღმერთს ნეტავ თვალების დახუჭვა არ უნდება, როცა ჩვენ
გვიყურებს?
როცა ძალიან ვიღლები და გარშემო ყველაფერი საოცარი სიჩქარით
მიექანება ჯანდაბისკენ, უბრალოდ მინდება დავჯდე, თვალები დავხუჭო და ვიყო ასე.
No comments:
Post a Comment