სალამი! თუ ამას კითხულობ, ნიშნავს, რომ...

სალამი! თუ ამას კითხულობ, ნიშნავს, რომ ჯერ არც ატომური ომის მსხვერპლი გამხდარხარ, არც მეორედ მოსვლას მოუსწრია, რაც მთავარია, ჯერ კიდევ არსებობს ჰაერში ჟანგბადი, ყოველ შემთხვევაში იმდენი მაინც, რომ შეგიძლია თავს მენტალური აქტივობის ფუფუნების უფლება მისცე.

დროის მანქანა, ყველაზე ძველი მხატვრული ნაწარმოები, უკვდავების საიდუმლო და სხვა ამბები

იდეალები და მისაბაძი მაგალითები არასოდეს მყოლია, ვერ ვიხსენებ. მაგრამ აი შლიმანის ყოველთვის მშურდა.
საერთოდაც, არქეოლოგობა მინდოდა, მგონი.
მთელი ეს უძველესი ნივთები და ნატეხებიდან აწყობილ-აღდგენილი ისტორიები, აი თურმე მათ როგორ უცხოვრიათ საუკუნეების წინ და ა.შ.
იმის აღმოჩენა, რომ ადამიანები, ვინც ისე დიდი ხნის წინ ცხოვრობდნენ, რომ ეზოში თითოს თითო დინოზავრი ება, ძაღლის მაგივრად ან ცხენის, ვისი სახლებიც და ქალაქებიც დრომ და მიწის რამდენიმე ფენამ დაფარა და მითოლოგიურ არსებებად წარმოგიდგენია, რეალურები იყვნენ, განა უბრალოდ რეალურები, ჩვეულებრივები, ჩემსავით, შენსავით ჭამდნენ, სვამდნენ, ჭურჭელი, სამკაულები, საოჯახო ნივთები და იარაღები ჰქონდათ, უცნაურ განცდას გვიჩენს.
მუზეუმები დიდად არ მიყვარს, მაგრამ იმ ნივთების ხელშესახებ მანძილზე არსებობა, რომელიც გაუგონრად შორეულ პერიოდს ეკუთვნის, ამაღელვებელია.
ახლა წარმოიდგინე, შინ რომ გედოს რამე ასეთი ნივთი. მე-17 ან მე-15 საუკუნის კი არა, ამ წელთაღრიცხვის დაწყებამდე მე-17 და მე-15 საუკუნის.

რატომ არის შერლოკ ჰოლმსი განსხვავებული და რითი ჰგავს თარგმნა სექსს

დიდი ხანია, ვაპირებდი და გპირდებოდით ამ პოსტის დაწერას, მაგრამ ვერა და ვერ მოვაბი თავი. შეიძლება თბილი ამინდების ბრალიცაა, ჯერ კიდევ ზაფხული მგონია და შესაბამისად მოშვებულ და ზარმაც განწყობაზე ვარ.

დღეს რამ მიბიძგა, არ ვიცი. ალბათ, სხვა საქმეების გაკეთება უფრო მეტად დამეზარა და თავი პოსტის წერას შემოვაფარე.

ამბოხი თუ მორჩილება? "ორეული" და "პროცესი"

თავიდან ვაპირებდი, "ორეული"-ს შესახებ დამეწერა და სათაურად რამე ასეთი შემერჩია: ქცევითი აშლილობა, შიზოფრენია, პიროვნების გაორება და სხვა თავგადასავლები. მაგრამ გეგმა შეიცვალა. 

ფრანც კაფკას "პროცესი" და ფიოდორ დოსტოევსკის "ორეული" თითქმის ერთ წიგნად წავიკითხე. თანმიმდევრობა პირიქით იყო, ჯერ "ორეული", მერე - "პროცესი".  შუალედი თითქმის არც მქონია, ან მაქსიმუმ - რამდენიმე საათი. თუ რამეს დავწერ, ორივეზე ერთად, თორემ ცალკ-ცალკე თავს ვერ ვაბამ.    

იოზეფ კ.-სა და იაკობ გოლიადკინის შედარებითი დახასიათება 

ანუ "ორეულისა" და "პროცესის" ანალიზი

ვწუხვარ, ძვირფასო ერნსტ, ჯერ არ მოვმკვდარვარ

რა კითხვას დაუსვამდით ნობელის პრემიის ლაურეატ მწერალს, 83 წლის მარტოხელა მოხუცს, რომელმაც 22 რომანი გამოაქვეყნა, არც ერთი მეგობარი არ ჰყავს, სიმსუქნისგან ვერ დადის, მხოლოდ ეტლით მოძრაობს და ახლა მთელი მსოფლიოს ჟურნალისტები მასთან შეხვედრას ცდილობენ, რადგან ხმა გავრცელდა, რომ იშვიათი სიმსივნე სჭირს და ორი თვის სიცოცხლეღა დარჩენია? 

წარმოიდგინეთ, რომ გაგიმართლათ და იმ მცირერიცხოვან ჟურნალისტთა შორის აღმოჩნდით, ვინც მკაცრი გადარჩევის შემდეგ ინტერვიუზე დაუშვეს. რა თემაზე დაუწყებდით საუბარს?

ფობიოგრაფია "შიშის ველი"

მთარგმნელის დღიური

შიშის ველი

# # #
მშიშარა ვარ.
დღიური წინა ცხოვრების მერე აღარ მიწერია.
ახლა ამ ყველაფრის დაწერა და გამომზეურებაც მეშინია.


# # #
ადამიანების მეშინია.
იმ უსასრულო და ღრმა, ჩახლართული ემოციების, რაც ზედაპირზე არ ჩანს.

წყლის ძალა და სისასტიკე

„წყლის ძალა მოგცეს ღმერთმა, შვილო!“ – მეტყოდა ხოლმე ბებო, რომელიც სოფელში საზაფხულო არდადეგებზე ჩასულს ჭიდან წყლის ამოღებას მთხოვდა, მე კი ამ დავალებას სიხარულით ვასრულებდი და დალოცვასაც სიამაყით გაჯგიმული ვიღებდი. თუმცაღა, მისი არსი დიდად არ მესმოდა. დროთა განმავლობაში წყლის ძალა მეტ-ნაკლებად გავიაზრე. შემდეგ უნივერსტეტში ჩავაბარე. მახსოვს, ჯერ კიდევ პირველ კურსზე, როდესაც ლექტორები გეოგრაფიის ანაბანას გვასწავლიდნენ, გვიყვებოდნენ მდინარე ვერეს სასტიკ შესაძლებლობებზე. ამის გამგონე ახალბედა სტუდენტებს სახეზე ღიმილი გვეფინებოდა.

რძიანი ჩაი ბრიტანულად და 90-იანი წლები ჩვენებურად

რძიანი ჩაი ალბათ მთელი მსოფლიოსთვის ლონდონთან ან ინგლისის რომელიმე სხვა კუთხე-კუნჭულთან ასოცირდება, მაგრამ ჩემთვის არც თუ ისე შორეული ან საკმაოდ შორეული 90-იანი წლების გემო აქვს.

წლებია, აღარ დამილევია.

არა მგონია, მშობლებს ბრიტანეთის სიყვარული გახსენებოდათ მაშინ, როდესაც რძიანი ჩაი მოიგონეს. ამ სასმელს სხვა დატვირთვა ჰქონდა. რძე ცოტა იყო და ყველა ბავშვს რომ ჰყოფნოდა, ჩაის ურევდნენ. მხოლოდ მდუღარე წყლით შევსებას ასე სჯობდა. და შემთხვევით, სამეფო კარის სასმელს გვასმევდნენ თურმე. 

არც ახლა მახსენება ხოლმე ლონდონი.

ზაფხულში საკითხავი წიგნები

წინასწარ არასოდეს ამირჩევია, რა უნდა წამეკითხა ზაფხულში. ბავშვობის ზაფხულებს სოფელში ვატარებდი და ქალაქიდან თან მიმქონდა ძირითადად და ტრადიციულად მათმატიკის დამატებითი სავარჯიშოების წიგნი, თოფურია, ცისფერ სქელ ყდაში გამოწყობილი და მძიმეწონიანი, რომელსაც თან ახლდა ასფურცლიანი რვეული და იგულისხმებოდა, რომ ზაფხულის ბოლომდე სავარჯიშოებით უნდა გამევსო, მაგრამ ცარიელი მომქონდა უკანვე ან მაქსიმუმ, ჯოკერის ანგარიშებით და დოკუმენტური მასალით ყოფილიყო შევსებული. ქალაქიდან მიმქონდა ინგლისურენოვანი, ადაპტირებული საკითხავიც, რომელიც ასევე ხელუხლებელი მომქონდა უკან.

წიგნების უკანა მხარე

გუშინ საღამოს შინისაკენ მეტროთი მივდიოდი, ხალხს ვუყურებდი და გამახსენდა, ბებიაჩემი ამბობდა ხოლმე, ძალიან შეიცვალა ბუნებაო. როცა კი ამას იტყოდა, ვფიქრობდი ხოლმე, რომ ბუნება კი არ შეიცვალა, ბებია დაბერდა.

მისტერ მერსედესი

ბებიაჩემი ლანისტერი არ ყოფილა, მაგრამ ყოველთვის მასწავლიდა, ვალები უნდა გაისტუმროო. საერთოდაც არ ვერევი ლანისტერების საქმეში და ჩემს საქმეს მივხედო, ჯობია.
რამდენიმე თვეა, ვაპირებ ამ პოსტის დაწერას და ახლა, გარშემო ზოგი რომ ახალ წელს ზეიმობს, ზოგი იმაზე წუწუნებს, რატომ არ თოვს და ზოგი იმაზე ბუზღუნებს, მზე რატომ არ არის, ზოგი რომ უკვე აღნიშნული დღესასწაულების მერე ისვენებს და დანარჩენი ზოგი ახლა იღებს სტარტს, მე დავჯექი და იმის მაგივრად, რომ საქმე გავაკეთო, ვწერ პოსტს იმაზე, რომ არასოდეს იცი, ვისგან ყიდულობ ტკბილეულს შენთვის ან ახლობლის ბავშვისთვის.