ჰიუსტონ, პრობლემა გვაქვს

მწერალი რომ ვყოფილიყავი, აბსურდული პროზა ძირითადი ჟანრი იქნებოდა ჩემთვის.
აბსურდულ-სარკასტულ-სატირულ-მეტაფორულ-რეალისტური ნაზავი.
თუმცა უმეტესობა ფანტასტიკად აღიქვამდა, ალბათ.
დავწერდი წიგნს გამოგონილ ქალაქზე, რომელიც ასევე გამოგონილ ქვეყანაში არსებობს და სადაც ცხოვრობენ ადამიანები, რომლებიც ძირითადად ორ ჯგუფად იყოფიან: ისინი, ვინც კადელთან დგას, სახით კედლისკენ, შუბლით კედელზე მიყრდნობილი და "იცის", რომ ყველაფერი კარგადაა,

ჭრელი პოსტი

როგორც აღმოჩნდა, ჩაიც და წიგნებიც იწვევენ შეჩვევას.

უფრო მეტიც, მიჯაჭვულობას. 

არადა, ერთ დროს უნალექო ყავა იყო სასმელი და ნალექიანი ყავა საჭმელი ჩემთვის მთელი დღის მანძილზე ხოლმე. 

როდის და როგორ გადავერთე ჩაიზე, არ ვიცი. 

თუმცა, ფაქტია, რომ დილიდან უხასიათოდ ვიყავი, რადგან ჩაი არ მქონდა.

სტივენ კინგი - ჯოილენდი

ჯოილენდი ეს არის ადგილი, სადაც გართობას ყიდიან.
ბავშვების გასართობი პარკია, მთელი ზაფხული მხიარული ხმებით, ბავშვების სიცილით, ხმამაღალი მუსიკით, ატრაქციონების გუგუნით, ფერადი ბუშტებით, ბატიბუტით, ლიმონათებით და რა ვიცი, რა გასართობით აღარაა სავსე.
გასართობი, რა თქმა უნდა, მხოლოდ ბავშვებისთვის არაა. უამრავი უფროსი ტრიალებს, უამრავი ახალგაზრდა, შეყვარებული წყვილი.
და რაც მთავარია, სტაფი.
ადამიანების ჯგუფი, ვინც დილიდან დაღამებამდე ქანცის გაწყვეტამდე დაქრიან აქეთ-იქით, რომ ყველაფერი უმაღლეს დონეზე იყოს და კლიენტები კმაყოფილები წავიდნენ შინ.
კმაყოფილი კლიენტი მეტ ფულს იხდის.



ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ კინგს ვკითხულობ.

რა დროს მხიარულება, სიცილი და ფერადი ბუშტებია.

ამბავი ერთი დღისა და ერთი წიგნისა. წამკითხველი

ზოგჯერ კონკრეტული ფიქრი იმის მიხედვით გახსენდება, სადაც ჩაიარე ამ ფიქრის დროს ან რაც დაინახე.
წუხელ შინ რომ ვბრუნდებოდი, ვიწრო ქუჩით გადავედი, სადაც ლამპიონი საკმაოდ მგრძნობიარეა, მიახლოებისას ინთება, სხვა მხრივ მყუდროდ ჩაბნელებული ქუჩაა

„ანგელოზების აჯანყება“. ნაწილი მეოთხე. რისი წაკითხვა შეიძლება წიგნში ანუ მცირე კატალოგი

ადრეც არაერთხელ აღმინიშნავს, რომ არ მიყვარს, როდესაც მხატვრული ნაწარმოები ენციკლოპედიას ემსგავსება ან პუბლიცისტურ წერილს. ხშირად ვღიზიანდები, როდესაც ავტორს ეტყობა, რომ მიღებული ინფორმაციის გადმოცემა მალევე დაუწყია, დალექვა და დაღვინება არ დაუცლია და სახელმძღვანელოს კითხულობ თუ მხატვრულ ნაწარმოებს, ვერ გაარჩევ. ყველაფერი ზედაპირზე დევს, დასკვნაც, ავტორს სუბიექტური აზრიც და დაფიქრებას არც გაცდის.

"ანგელოზების აჯანყება". ნაწილი მესამე. ვინ არიან ღმერთი და სატანა?

ვინ არიან ღმერთი და სატანა „ანგელოზების აჯანყებაში“?

ზევსი

ღმერთი ზევსია, მეხთამპყრობელი. ის, ვისაც სამყარო არ შეუქმნია, არამედ უკვე შექმნილი სამყაროს ტახტზე დაჯდა სამართავად მას მერე, რაც დედის დახმარებით მამას დაატოვებინა ტახტი, თუმცა მანამდე მამა ცდილობდა მის განადგურებას, რადგან თვითონ მანაც ასეთი გზით მოიპოვა ტახტი საკუთარი მამისგან და შესაბამისად შიშობდა, ჩემი ძეც ასევე მომექცევაო.

"ანგელოზების აჯანყება". ნაწილი მეორე. საღერღელის აშლა

გულწრფელად დავისხი ჩაი, მივუჯექი სამუშაო მაგიდას და დილიდან აქტიურად ვაპირებდი მუშაობას... ერთი-ორ ბლოგს გადავხედე, ელ.ფოსტა შევამოწმე, ბლოგი და ფეისბუქი შევამოწმე, ოჩოპინტრეს ბოლო პოსტი თუ ვინმემ წაიკითხა მეთქი.

სამუშაოს ნაცვლად ახალი ბლოგპოსტის წერა დავიწყე.

"ანგელოზების აჯანყება" ნაწილი პირველი. კერპების მსხვრევა

ზაფხულის ცხელი დღეები ბავშვობას მახსენებს. იმ პერიოდს, ბებია რომ ხელს მოგვხვევდა შვილიშვილებს და სოფელში მივდიოდით. შუადღის სიცხის დროს ვერც სახლში გაჩერდებოდი, თამაშის თავიც ნაკლებად გვქონდა და ყველანი კაკლის ხეების და თხილის ბუჩქების ჩრდილში ვიკრიბებოდით. ჩამოგვქონდა სკამ-ლოგინები, „ლეჟანკები“ (ვერაფრით ვურჩევ ქართულ სახელს), ტახტების გადასაფარებლები, პლედები, გავშლიდით ძირს და ზოგი თვლემდა, უმეტესობა წიგნებს ვკითხულობდით.

აპოკრიფული პოსტი

photo by Nishe

საჭირო ინგრედიენტები:
ერთი ცალი დილიდან წაკითხული პოსტი გემრიელ საკვებზე, რომელსაც ათასერთი ღამის სამყაროში გადაყავხარ.
ზემოდასახელებული ინგრედიენტით გამოწვეული გვერდითი მოვლენები, ანუ ცეზამის, ალადინის, გველის პერანგის, ალქიმიკოსის, სიბრძნე ბალაჰვარისას და სხვა სიტყვა-ასოციაციების და ამბავ-ასოციაციების გახსენება.
პატარა ზომის რამდენიმე პოსტი აუხსენლი მიზეზით გაჩენილ ხანძარზე, ჭინკებზე და რამდენიმე კომენტარი გემოვნებით (რაც თავის მხრივ გვერდითი რეაქციის სახით იწვევს პატარაობისდროინდელი შეგრძნებების გახსენებას უშუქობის პერიოდში სანთლის შუქზე მოყოლილი მისტიური ამბების, უცხოპლანეტელების შესახებ, ზაფხულში კოცონის პირას მოყოლილი საშინელი ამბების, ხეების ჩრდილებიდან რომ დევები გამოდიან და გეჩვენება, სოფლის ბოლოში მდებარე სასაფლაოდან ხმები გესმის და სინათლეებს ხედავ). ზემოდან ვაყრით წვრილად დაფქვილ მითოლოგიას, თქმულებებს, უფროსი ქალებისგან მოსმენილ ცრურწმენებს, შელოცვებს.

ჰუმანური თამაში

„გამარჯობა, მე ოჩოპინტრე ვარ. მე არავისზე მეტი არ ვარ“. 

ვაპირებდი ვრცელი ესსეს დაწერას, ოღონდ ტენდენციური უნდა დამეწერა თუ არატენდენციური (ამ სიტყვის ზუსტი მნიშვნელობა ვიცი თუ არა, დარწმუნებული არ ვარ), ვერ გადავწყვიტე. ვაპირებდი ოსტატურად ჩამეხედებინა თითოეული მკითხველი თავისივე გულში და მეთქვა, რომ ცდებიან (ან ცდებით). მაგალითად, მეთქვა და მეჩვენებინა, რომ

ის, რაც იღუპება, ბავშვის სულია ანუ რატომ გვჭირდება იმედი

ბერძნულიდან თარგმნა მაია კილაძემ

ანდონის სამარაკისის "გვესაჭიროება იმედი" მოთხრობების კრებულია, რომელიც ქართულად პირველად ითარგმნა. მიუხედავად იმისა, რომ მსოფლიოს 30-ზე მეტმა ქვეყანამ დაგვასწრო მისი თარგმნა, სჯობს გვიან, ვიდრე არასდროს.
წიგნი ცოტა ხნის წინ კლასიკური ფილოლოგიის, ბიზანტინისტიკისა და ნეოგრეცისტიკის ინსტიტუტის სერიაში "ახალი ბერძნული ბიბლიოთეკა" გამოიცა. 
თუმცა ამავე კრებულიდან რამდენიმე მოთხრობა, ამავე მთარგმნელის მიერ გადმოქართულებული უკვე კარგა ხანია ინტერნეტსივრცეში არსებობს და წარმოდგენის შესაქმნელად შეგიძლიათ გაეცნოთ აქ. 

ოჯახური ძალადობა

შეიძლება ბოლო დროს გახშირებულმა ან გახმაურებულმა შემთხვევებმა დამაფიქრა, არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, ვიჯექი და ვცდილობდი, გამეხსენებინა, ბერძნულ მითოლოგიაში და ტრაგედიებში სადმე ქმარი თუ კლავს ცოლს. ვერაფრით გავიხსენე. დედა რომ შვილს კლავს, შვილი დედას, მამა შვილს, ან ცოლი ქმარს, ძმა ძმას - ასეთები კი გამახსენდა მომენტალურად. ცოლი რომ ქმრის საყვარელს კლავს, ეგეთებიც. ინცესტები, თვითმკვლელობები, ინტრიგები, სასიყვარულო სამკუთხედები, ოთხკუთხედები და ტეხილებიც.

მეზღვაურის ცოლი

ოდისევსისა და პენელოპეს შესახებ

არ დაიჯერო, რომ ოცი წლის მერე იგივე კაცი დაბრუნდა.

ნურც იმას დაიჯერებ, იგივე ქალი დახვდა ოცი წლის შემდეგ.

ჩემი ფრანგი თანამგზავრი - ცოტა რამ ზღვაზე, მოგზაურ წიგნებზე, თავისუფლებაზე, სიყვარულის ენაზე და სხვ.

დღიურს წერს ფრანგულად. ნეტავ, მე თუ მოვხვდები მის დღიურში ან რას დაწერს ჩემზე?
არ ვეკითხები.
მომწონს, რომ ფრანგულად წერს და მე ვერ ვკითხულობ ფრანგულად.
ერთი სიტყვაც არ მესმის ფრანგული.
ვეუბნები, რომ მომწონს, როდესაც ფრანგულად ლაპარაკობს. რასაც უნდა ამბობდეთ ფრანგულად, მგონია, სიყვარულზე ლაპარაკობთ-მეთქი.
ეცინება.

ვინ ჩამოახრჩო ვინი პუჰი?

ანუ მაშინ და ახლა

„გდე ნემცი, კუდა სტრელიატ“ - ეს ფრაზა გამახსენდა. თუ ციტატა ზუსტი არაა, მაინცდამაინც არაუშავს, წიგნებიდან და ფილმებიდან ფრაზებს ვერ ვიმახსოვრებ ხოლმე.

სხვა საუკუნეში რომ მეცხოვრა, ალბათ იგავ-არაკებით ლაპარაკი მეყვარებოდა, თუმცა ახლაც არ ვაკლებ განყენებული მაგალით-შედარებების მოყვანას. ასე უფრო ადვილია რაღაცების ილუსტრირება, საკუთარი თავისთვისაც და სხვებისთვისაც.

ძველმანების სკივრი

ჩემს ბავშვობაში არსებობდა შეკითხვები, რომელზე პასუხის გაცემაც ვინმეს გულს ატკენდა აუცილებლად, ან უბრალოდ არ იცოდი, მაგრამ მაინც დაჟინებით გიმეორებდნენ: დედა უფრო გიყვარს თუ მამა? ეს ბებია უფრო გიყვარს თუ ის ბებია? ...
იყო კითხვები, რომლზეც წინასწარგამზადებული ან შეიძლება კითხვაზე უფრო ადრე გაჩენილი პასუხები არსებობდა და იმ ერთი პასუხის გარდა ყველა მცდარი იყო და ალბათ თქვენც გახსოვთ პასუხი კითხვაზე: ტორტი გირჩევნია თუ კაი ბიჭობა...
რაც უფრო ვიზრდები, მით მეტია კითხვა, რომლსაც კოპლექტში არ მოჰყვება პასუხი ან პასუხი ყველამ იცის, მაგრამ იქნებ გვერჩივნოს კიდეც, რომ არ ვიცოდეთ.

მაკულატურა ხეების დასარგავად ანუ რა მოხდა 23 მარტს

დილით, სამსახურში რომ მოვდიოდი, ახალმოთიბული ბალახის სუნი იდგა.

გუშინაც, დღესაც...

მომინდა პირდაპირ გაზონზე გავწოლილიყავი, თვალები დამეხუჭა და ღრმად მესუნთქა.

როგორი სუნი აქვს ბალახს?

ლაღი, გრილი, ღია მწვანე ფერის სუნი აქვს. ფეხით სიარულის, მინდორში ჯდომის, ბავშვობაში სოფელში გატარებული დღეების, ქალაქიდან შორს გასვლის და მდინარის ან პირას შეჩერების, ტყიდან ჩიტების ხმის და თავისუფლად სუნთქვის სუნი აქვს.

მოგონებებს შეიძლება ჰქონდეს სუნი, სუნს - ფერი და ტემპერატურა.

გუგულის ბუდეზე სხვა გადაფრინდა...

შეიძლებოდა ასე დამეწყო: კომბინატი დიდია და ძლიერი.
მერე პარალელები გამევლო ბელადის ნათქვამთან და ერთნაირ სახლებზე, ერთნაირ ადამიანებზე, ერთნაირად გათენებულ და დაღამებულ დღეებზე მელაპარაკა და ციტატა წიგნიდან კი არ მომეყვანა, არამედ ...
ან მეთქვა, დილით ვიდრე საბოლოოდ გავიღვიძებდი, გამახსენდა, რომ ბავშვობაში თემის წერისას იმიტომ მოგვყავდა ციტატები, რომ ვიცოდით, სხვაგვარად ნიშანი დაგვაკლდებოდა, მაგრამ არასოდეს არავინ აგვიხსნა, რომ უაზროდ კი არ უნდა ჩაგვეყარა, არამედ...
შემეძლო აქედან ასოციაციურად სხვა დილის პირველი მოგონება გამეხსენებინა და მეთქვა, რომ ქარში უფოთლო ხეების რწევა ყრუ-მუნჯების ცეკვას ჰგავს.